ejberwbieszczadach

Na zdjęciu: poranek w Cisnej. Zimne powietrze idzie ku górze; źródło: archiwum autora; 

Był początek września. A temperatura w nocy spadła poniżej zera stopni Celsjusza. Ale nie tylko klimat w Bieszczadach był "surowy"... 

Miejscowa ludność również na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie "nieprzychylnych". Na twarzach rzadko gościły uśmiechy, a jeśli już to przynajmniej szczere. Jakże odmienni są tamtejsi ludzie od mieszkańców innych regionów Polski, np. Wielkopolski. U nas wszyscy "zadowoleni", pokazują uśmiechnięte twarze - zwłaszcza na portalach społecznościowych (był to jeden z powodów likwidacji przeze mnie FB...). "Szczęście" normalnie aż się wylewa, do porzygu. Ja sam rzadko się uśmiecham, bo moje życie nie dało mi zbyt wielu powodów do radości i byłbym chyba hipokrytą chodząc z "przyklejonym" bananem do mordy. Dużo więc bardziej pasowali mi Bieszczadnicy, gdzie wtapiałem się w tłum (zresztą część myślała, że jestem albo "miejscowy", albo przyjechałem tam mieszkać). 

Ale za tą "surową" miną kryły się w większości dobre serca (jakże odmienne od żyjących na pokaz i robiących wszystko dla "fejmu" Wielkopolan). Ludzie pomagali sobie nawzajem, a gdy wyczuli, że i Ty jesteś w porządku, to "serce na dłoni" dawali też Tobie. Oczywiście być w "porządku" w ich mniemaniu znaczyło przestrzegać ich zasad. Do dziś nie mogę zapomnieć, gdy właścicielka domu, w którym spałem, bez "ogródek" wyzwała turystów, bo... zakłócali ciszę nocną pijackimi bełkotami. Na kartce, przy wejściu było, że od godz. 22 ma być cisza i już. Jej dom, jej zasady. Swoje zasady mieli też inni. Dla przykładu w Cisnej często przebywał chłopak, którego nawet... nie wpuszczano do sklepów. Jako "zawodowy" złodziej podpadł "miejscowym", złamał odgórnie przyjęte normy - prawdopodobnie okradał też swoich. Był więc wyrzucony na margines życia społecznego i to dosłownie. Pozostali "ubodzy" mogli liczyć na pomoc "sąsiedzką", on - nie... 

Niestety, kapitalizm zaczął też oddziaływać i tam. Jeszcze kilka lat temu właściciele sklepów swój towar sprzedawali "miejscowym" taniej. Teraz, przy obecnych wysokich cenach, na większe zakupy część udawała się do Leska, bo na "rabat" nie mogą już liczyć. Także i w knajpach nie było już miejsc wydzielonych dla "tutejszych", jak niegdyś bywało. W części restauracji oszczędzano na jedzeniu, a wiele produktów, które można było kupić jako "miejscowe" były robione jak najtańszym kosztem. Niemniej spotkałem się z wieloma objawami życzliwości. Myślę, że w ciągu tygodnia było ich więcej niż w Grodzisku... przez cały rok. Dla przykładu mąż właścicielki mieszkania namawiał mnie abym został, zaproponował nawet wspólną "biesiadę" z "proziakami" (tamtejszy przysmak) i bimbrem w tle. Na "wypale" zapłacono mi za "pracę" w załadunku retort, mimo że nie wymagałem tego od tam pracujących (chciałem po prostu poznać proces wypalania). Chciano żebym... został (a nie spier****ł jak w Grodzisku) i pracował wraz z nimi! 

Podsumowując - polubiłem tę ich "surową" powierzchowność. I oni chyba też bardziej mnie szanowali niż pozostałych "turystów", co to ciężkiej pracy w życiu nie doświadczyli, a na ośrodkach piją do nieprzytomności. Z pewnością w Bieszczady jeszcze wrócę. Do surowego klimatu i "surowych" ludzi...  

"Kiedy pierwsze dawno temu spadły z nieba, świat oznajmił już Was tutaj nie potrzeba. Ludzie w krzyk, że nie anioły, to lecz dziady, więc odeszli prosto w Biesy, prosto w Czady." - śpiewał wiersz Miry Zalewskiej - Mariusz Wdowin. Kto zna sytuację w Grodzisku Wielkopolskim, ten wie, że na terenie tego "miasteczka" autor tego bloga też uważany jest za "dziada". Oczywiście za plecami, bo gdyby ktoś się odważył powiedzieć mi to prosto w oczy, to musiałby pewnie stanąć ze mną w "szranki". A że większość Wielkopolan jest tchórzliwa, zniszczona wygodnictwem, to wolą gadać za plecami, niż bić się z "chamem". No więc ten "dziad", bo raczej nie "anioł", postanowił 1 września 2021 r wyjechać "prosto w Biesy, prosto w Czady". 

Sprzyjał temu fakt, że po raz pierwszy w 2021 r dostałem "trochę wolnego". Poprzedni "wyzyskiwacz" nie uznawał czegoś takiego jak urlop, stosował kary za niesubordynację (jak w obozie koncetracyjnym) - sam de facto ją prowokując wiecznym "przekupywaniem" wódką. Obecny "wyzyskiwacz" chyba jednak jakieś tam ludzkie odruchy ma. Albo inaczej, sam wyjeżdżał i nie miałby kto wozić ludzi do pracy. No cóż, fakt był taki, że 1 września 2021 r około godz. 16, oczekiwałem na stacji "Grąblewo" na pociąg. Około godz. 18 byłem w Poznaniu odebrać jeszcze (arcyważne) wyniki badań. Będę żył... - co być może nie ucieszy zbyt wielu Grodziszczan. 19:40 - kierunek Wrocław. Książka Pawlusiewicza ("Na dnie jeziora") w ręce i "witaj przygodo". We Wrocławiu niemiła pani w okienku nie ma czasu, aby mi wytłumaczyć jak dojechać na miejsce. Kieruję się więc na Rzeszów. Jakże inną postawę spotkam w tym mieście, jak i w Sanoku. Tu pracownicy PKP/PKS spokojnie tłumaczą mi drogę do Cisnej. W autobusie z Sanoka do Cisnej mijam piękne widoki górskie. Około godz. 10, ze sportową torbą jestem w Cisnej. I... sześć godzin czekania na zakwaterowanie. Odwiedzam więc restaurację, aby zaspokoić głód, krążę po wsi, czytam książkę na przystanku, palę papierosy. I wreszcie jest! Można torbę zostawić w pokoju, a sam tego dnia jeszcze ruszam w kierunku Jabłonek... 

Pierwsze dni upływają dość dziwnie. Pewnymi rzeczami jestem zawiedziony (o czym w dalszej części bloga). W weekend wraz z poznanymi na "ośrodku" ludźmi kieruję się w góry. Od granicy polsko - słowackiej "zdobywamy" kilka szczytów i schodzimy do Cisnej. W niedziele wieża widokowa na tzw. Jelenim Skoku. Poniedziałek - dzień, który przynosi najwięcej atrakcji. Odwiedziny u chłopaków na "wypale", oczywiście z konkretnym "załącznikiem". Pomagam im przy pracy. Nalegają... żebym został! Okazuję się też, że w "biednych" Bieszczadach zarabia się dużo lepiej niż w "zamożnej" Wielkopolsce za ciężką, fizyczną pracę. Tego dnia rowerem odwiedzam jeszcze Wetlinę, ale drugiego z bohaterów serialu "Drwale i inne opowieści Bieszczadu" - Janka Ferenta ps. "Samolot" niestety nie zastaję. Łącznie robię więc 70 km rowerem i trzy godziny "pracuję" na wypale. Jest forma! ;) We wtorek wyjazd do Wielkopolski. Tym razem przez Sanok i Rzeszów. W godzinach porannych docieram do Grodziska Wielkopolskiego. Ze złością i pogardą spluwam na ziemię. W Bieszczady kiedyś na pewno wrócę... 

Witam na blogu poświęconym temu wyjazdowi. Będzie o tamtejszych "surowych" ludziach, "komercjalizacji" Bieszczad, "biednej" Galicji, gdzie zarabia się lepiej jak w Grodzisku Wielkopolskim, o tym, gdzie zjeść, itp.